Урачыстасць Божага Цела і Эўхарыстыя

Парафіяльныя аб'явы Літургічны каляндар Катэхеза Відэаматэрыялы Кантакты

Урачыстасць Божага Цела і Эўхарыстыя

19 чэрвеня мы адзначаем урачыстасць Божага Цела. Адметнае гэта свята тым, што ў гэты дзень або ў бліжэйшую нядзелю адбываюцца эўхарыстычныя працэсіі да чатырох алтароў. Урачыстасць Цела і Крыві нашага Пана Езуса Хрыста — гэта добрая нагода паразважаць над Эўхарыстыяй.

Святая Эўхарыстыя — гэта сакрамант, у якім Езус Хрыстус ахвяруе сваё Цела і сваю Кроў (сябе самога) за нас, каб і мы таксама ахвяравалі сябе ў любові Яму і ядналіся з Ім у святой Камуніі. Так мы яднаемся з целам Хрыста — Касцёлам. [1322, 1324, 1409 ККК]

Слова «Эўхарыстыя» перакладаецца з грэцкай мовы як «падзяка, удзячнасць». Першапачаткова так называлі малітву падзякі, якая ў старажытным Касцёле папярэднічала пераўтварэнню хлеба і віна ў Цела і Кроў Хрыста. Пазней гэтае слова пачало адносіцца да ўсёй цэлебрацыі святой Імшы.

Эўхарыстыя з'яўляецца трэцім (пасля хросту і канфірмацыі) сакрамантам хрысціянскага ўтаямнічання ў Каталіцкім Касцёле. Эўхарыстыя — гэта крыніца сакрамантаў, бо падчас пераўтварэння патаемным, некрывавым чынам становіцца прысутнаю гістарычная ахвяра Езуса на крыжы. Таму эўхарыстычная цэлебрацыя з'яўляецца «крыніцаю і вяршыняю ўсяго хрысціянскага жыцця» (Другі Ватыканскі Сабор. Lumen gentium, 11). Да яе скіравана ўсё; па-за ёю няма нічога больш велічнага, чаго можна было б дасягнуць. Калі мы спажываем пераламаны Хлеб, мы яднаемся з любоўю Езуса, які аддаў за нас сваё цела на дрэве крыжа; калі мы п'ём з келіха, мы яднаемся з Тым, які нават сваю кроў праліў у ахвяры за нас. Гэты абрад — не наша вынаходка. Сам Езус цэлебраваў са сваімі вучнямі Апошнюю Вячэру і ў ёй апярэдзіў сваю смерць; Ён прынёс сябе ў дар сваім вучням пад постацямі хлеба і віна і наказаў ім з гэтага моманту і пасля Яго смерці цэлебраваць Эўхарыстыю. «Гэта чыніце на Маю памяць» (1 Кар 11, 24).

Езус устанавіў святую Эўхарыстыю напярэдадні сваёй смерці, у «ноч, калі быў выданы» (1 Кар 11, 23-25), у той час, калі Ён сабраў Апосталаў у Вячэрніку ў Ерузалеме і цэлебраваў з імі Апошнюю Вячэру. [1323, 1337-1340 ККК]

Цэлебрацыя Эўхарыстыі — гэта сэрца хрысціянскай супольнасці. У ёй Касцёл становіцца Касцёлам. [1325]

Мы з’яўляемся Касцёлам не таму, што даём грашовую ахвяру на Касцёл, што добра разумеем адзін аднаго або што прыналежым да той ці іншай парафіі, а таму што ў Эўхарыстыі прымаем Цела Хрыста і кожны раз нанава перамяняемся ў цела Хрыста.

Існуюць розныя назвы, якія ўказваюць на неспасцігальную таямніцу Вячэры Езуса [1328-1332].

Святая Ахвяра, святая Імша, Ахвяра Імшы: ахвяра Хрыста, якая не мае сабе падобных, якая дапаўняе і пераўзыходзіць усе ахвяры, становіцца прысутнаю ў эўхарыстычнай цэлебрацыі. Касцёл і вернікі сваім ахвяраваннем сябе ўдзельнічаюць у ахвяры Хрыста. Слова «Імша» (лац. Missa) паходзіць ад лацінскага закліку, якім адпускалі народ: Ite, missa est — Ідзіце, вы пасланыя [з місіяй]!

Вячэра Пана: кожная эўхарыстычная цэлебрацыя — гэта таксама і гасціна, якую Хрыстус здзяйсняў са сваімі вучнямі, і адначасова прадвяшчэнне той гасціны, якую Пан будзе святкаваць разам са збаўленымі напрыканцы ўсіх дзён. Не мы, людзі, здзяйсняем літургію: гэта Пан склікае на літургію і таямнічым чынам прысутнічае ў ёй.

Ламанне хлеба: «ламанне хлеба» было старажытным юдэйскім рытуальным жэстам падчас гасціны, менавіта да яго Езус звяртаецца падчас Апошняй Вячэры, каб выразіць тое, што Ён ахвяруе сябе «за нас» (Рым 8, 32). У «ламанні хлеба» вучні зноў пазналі Яго пасля ўваскрасення. «Ламаннем хлеба» першыя хрысціянскія супольнасці называлі свае літургічныя гасціны.

Эўхарыстычны сход: цэлебрацыя Вячэры Пана з’яўляецца таксама сходам «падзякі», у якім Касцёл выражае сябе бачным чынам.

Успамін мукі, смерці і ўваскрасення Пана: у эўхарыстычнай цэлебрацыі супольнасць цэлебруе не сябе саму, а кожны раз нанава адкрывае і цэлебруе збаўчы пераход Хрыста — праз муку і смерць да жыцця.

Святая і Боская Літургія, святая таямніца: у эўхарыстычнай цэлебрацыі нябесны і зямны Касцёл яднаюцца ў адзіным святкаванні. Паколькі ў пэўным сэнсе эўхарыстычныя дары, у якіх прысутны Хрыстус, — гэта самае святое, што ёсць на свеце, то мы гаворым таксама пра Найсвяцейшы Сакрамэнт.

Святая Камунія: паколькі мы на святой Імшы яднаемся з Хрыстом, а праз Яго — паміж сабою, то мы гаворым пра святую Камунію (лац. communio — супольнасць).

Паводле Аve-maria.by

18.06.2025