Калі святы апостал Ян сцвярджае, што «Бог ёсць любоў» (1 Ян 4, 8), то ўшанаванне Сэрца Бога — гэта кантэмпляцыя Яго любові, і праяўляецца яно ў наследаванні Хрыста: «…Навучыцеся ад Мяне, бо Я ціхі і пакорны сэрцам» (Мц 11, 29). Калі Сын Божы паміраў на крыжы, адзін з жаўнераў прабіў Яго бок, з якога выцеклі кроў і вада (гл. Ян 19, 34). У літургіі гаворыцца: «…Адтуль узялі пачатак сакраманты Касцёла, каб усе людзі, прыцягнутыя да адкрытага Сэрца Збаўцы, з радасцю чэрпалі з крыніцаў збаўлення» (прэфацыя пра Найсвяцейшае Сэрца Езуса). Такім чынам, ушанаванне Езусавага Сэрца — гэта праслаўленне Бога за дар збаўлення, сімваламі якога ў Касцёле з’яўляюцца сакраманты. Невыпадкова ўрачыстасць Найсвяцейшага Сэрца Езуса адзначаецца ў пятніцу пасля даўняй актавы Божага Цела. Яе сувязь з Эўхарыстыяй відавочная: Эўхарыстыя — гэта праслаўленне любові і спажытак на вечнае жыццё.
Публічны культ Найсвяцейшага Сэрца Пана Езуса распачаўся ў XVII ст. і звязаны з аб’яўленнямі, якія бачыла сястра законная (візітантка) Маргарыта Марыя Алякок у кляштары ў Парэ-ле-Маньяле (у Бургундзіі). 16 чэрвеня 1675 года адбылося т.зв. вялікае аб’яўленне. Тады Пан Езус наказаў, каб было ўстаноўлена адмысловае свята для ўшанавання Яго Сэрца, і вызначыў пятніцу пасля актавы Божага Цела. З таго часу з’явіліся розныя формы ўшанавання Найсвяцейшага Сэрца Пана Езуса. Многія з іх пашырыліся на ўвесь свет, некаторыя засталіся толькі ў манаскіх супольнасцях або цалкам зніклі.
У Касцёле чэрвень з’яўляецца часам асаблівага ўшанавання Сэрца Пана Езуса (верагодна, па той прычыне, што найважнейшае аб’яўленне св. Маргарыце адбылося менавіта ў чэрвені). На гэты перыяд часцей за ўсё таксама прыпадае ўрачыстасць Найсвяцейшага Сэрца Езуса (часам яна прыпадае на май або ліпень). Ян Павел ІІ падчас чэрвеньскага набажэнства ў Эльблёнгу ў 1999 г. сказаў: «Я цешуся, што гэтая пабожная практыка — штодзённа ў чэрвені чытаць або спяваць Літанію да Найсвяцейшага Сэрца Пана Езуса — такая жывая і ўвесь час падтрымліваецца».
Літанію да Найсвяцейшага Сэрца Езуса склала сястра візітантка Джаана Магдалена Джолі (з кляштара Дзіжон у Францыі). Спачатку яе чыталі ў Марселі і таму называлі марсельскай. У1899 годзе Апостальская Сталіца дазволіла чытаць гэтую літанію ва ўсім Касцёле, трактуючы яе як не прыватную, а публічную малітву. Літанія складаецца з 33-х заклікаў у памяць пра 33 гады жыцця Хрыста. Іх змест перадае збаўчы план любові Бога да чалавека.
Падчас трэцяга аб’яўлення Пан Езус даручыў св. Маргарыце, каб у першыя пятніцы месяца яна прымала святую Камунію ў духу кампенсацыі за ўсялякую няўдзячнасць, якую людзі праяўляюць да Збаўцы, асабліва за знявагу Найсвяцейшага Сакраманту.
З прыняццем святой Камуніі на працягу дзевяці першых пятніцаў месяца Хрыстус звязаў наступнае абяцанне: хто будзе выконваць гэты наказ, той у хвіліну смерці атрымае ласку паяднання з Богам і не памрэ без сакрамантаў. Гэта адно з так званых дванаццаці абяцанняў Сэрца Езуса.
